(պատեպատ՝ քարեքար զարկվել) իրեն այստեղ- այնտեղ գցել (իրեն կորցրած, չարչարանքի մեջ) ◆ Դու վանդակի մեջ ես, արքա։ ․․․Դու քեզ պատեպատ ես խփում։ Պերճ Զեյթունցյան◆ Խուսափլով իրեն ծյուրող, պատնիպատ խփող, լլկողանձերից, հաճախ նա փախչում է լեռներ։Փ ◆ Այս «այլն» է ահա, որ ձեռնթափ է անում ինձ, քարից քար խփում, խայտառակում։ Եղիշե Չարենց
(իրեն դեսուդեն խփել) այս կողմ–այն կողմ՝ դեսուդեն ընկնել (փխբ․)◆ Հանգիստ եմ նայում իմ ճակատագրիս / Եվ էլ չեմ խփում ես ինձ պատեպատ։ ◆ Երտասարդն իր ասելքին ունի, ուստի և իրեն դես ու դեն չի խփում, կեցվախք չի ընդունում։ Աղավնի
մոլորվել ◆ Թափառական միտքը դռնեդուռ էր ընկել, պատեպատ էր խփւմ։ Գրիգոր Բալասանյան
