Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ լալ•կան 

Ստուգաբանություն

խմբագրել

Ածական

  1. շարունակ լացող, ամեն մի չնչին բանից լացող ◆ Մեջ ընկավ նրանց հինգ տարեկան լալկան երեխան։
  2. միշտ դժգոհ, տրտնջացող, բախտից գանգատվող (փխբ․)
  3. մեռելի վրա լացող (կին), եղերամայր
  4. տխուր, տխրագին, վշտագին ◆ Լալկան դեմք։ ◆ Լալկան աչքեր։ ◆ Գյուղացիք լուն ուղտ են շինում, լալկան են, թեկուզ հարուստ էլ լինել։ Վրթանես Փափազյան
  5. անձրևոն, անձրևային (փխբ․)
  6. լացող, լաց եղող ◆ Հիմա դեպի ուր պիտ երթան այդ թշվառները, լալկան: (Դանիել Վարուժան)
  7. լաց եղած, լացի հետքերը վրեն մնացած ◆ Նա…մոտեցավ լալկան աչքերով կնոջ։ (Լեո)
  8. հատուկ լաց եղող ◆ Կիսամոթ սենյակում նստում են վարձովի լալկան կանայք։ (Ակսել Բակունց) ◆ Լալկան ձայնով մղկտաց նա։
  9. հոռետես, վատատես ◆ Վախենում եմ ծերության ժամանակ լալկան փիլիսոփա դառնա։ Շեքսպիր
  10. տխրություն, թախիծ առաջացնող ◆ Դարձյալ տկլոր ու լալկան աշնանավերջն էր։ (Լեո) ◆ Ինչո՞ւ են… անիծում այս կատաղի ժամին այս սևացած լալկան երկինքը։ (Լեո)
  11. թախծություն արտահայտող ◆ Դարձրին քեզ մշտական սև սուգի մի հովիտ, խեղճ ու լալկան քո երգերով, հայացքներով անժպիտ։ ◆ Լալկան խարտոց։

Հոմանիշներ

խմբագրել
  1. լացկան, արտասվասեր, լացող, լալական (հզվդ․), լալվոր (գվռ․), լալվակ (լավլակ), լալուկ, տզզան, վնկվնկան, ղնջղնջան, ժանգի, նվնկան ծմո (երեխա), արտասուքի աղբյուր, արցունքը կոպի տակ է
  2. նվնվան (փխբ․), թոնթորան, փնթփնթան

Արտահայտություններ

խմբագրել
  1. լալկան երեխա
  2. լալկան ուռի
  3. լալկան կանայք

Աղբյուրներ

խմբագրել