չկարողանալ խոսել՝ արտահայտվել, կարկամել ◆ Պարոն Հարունյանի լեզուն, կարծես, կապվել էր․ նա խոսել չէր կարողանում։ Ն-Դ ◆ -Տո՜, ձե՛ն տուր, տնա՛շեն, լեզուդ կապվա՞վ։ Ահ ◆ -Այսօր լեզուդ քակվեր է նորեն։-Լեզուս ոչ մեկ ատեն կապված եղած է։ ԳԱճ․ ◆ Իմ լեզուս ալ կապվեցավ բերենիս մեջ, Ներսես, չկրցա բառ մարտասանել, ա՛յնքան զայրացած էի։ (Մաթևոս Մամուրյան)◆ -Տեսնում իս լեզուն կապվեցավ մեբաշ [«միանգամից»]. դիփ մետի խառնեցիր խղճին, ախար։ ◆ Լեղին ջուր կտրեց, կապ ընկավ լեզուն, / Հարա՜յ կանչելով՝ փախավ տուն ընկավ։ Հովհաննես Թումանյան◆ Այդ մարդուն լեզուն շղթայված էր։ Հրաչ Զարդարյան◆ Վըեր տըեսնում ա յուրյան նյոքյարը սաղ ա, լյուզին կապ ա ինգյում, կըմկըմալով ասում․․․ ◆ -Քանի-քանի անգամ հորս տնից ուզեցել եմ քեզ հայտնել, որ ընկնավոր եմ, ինչ անեմ, լեզուս կալին-կապին ընկավ - չկարողացավ։ (Շիրվանզադե)◆ Սուտ խոսելուց լեզուն քարկապ ընկավ։
