(ժղ․) պապանձվե՛մ (պապանձվի՛. և այսինչ բանը՛ այսպիսի բան չասեմ՝ չասի) ◆ -Երեխուս ուղեղին մի բան պատահած չլինի՞... Լեզուս չորանա, ինչ եմ ասում։ (Վախթանգ Անանյան)◆ -Չէ, չէ որ գա ալ չպիտի դրդրամ, թող չորնա լեզուս: (Հանդէս ամսօրեայ)
համրանա՛մ ◆ -Եթե այդ բանը մեկին աեմ, լեզո՛ւս չորանա: ◆ Կաղաղակեմ. / -Կարկի՜ լեզուս և սրտիս մեջ լույսը մեռնի՜ արյունաքամ՝ / թե ուրանամ քեզ լուսաստինք իմ սիրական, / եթե մոռնամ քեզ, Հայաստա՛ն։ Զուլալ Գազանճեան◆ -Ա ֆերիմ [«ապրես»] մարդ, լեզուս առվի որ սը մարդուն մահանա [«արատ»] մը գտնեմ, չէ՜, շատ ազնիվ մարդ։ (Թլկատինցի)
