Հայերեն դարձվածք

  1. (խսկց․) խոսել, բերան հոգնեցնել, լեզու թափել (մի բան խնդրելու, մեկին համո՜զելու ևն. համար) ◆ -Դու հորդ ոտքերն ընկի՜ր, լեզու հանի՜ր, աղաչանք արա՛, որ մեզ իրարից չջոկի։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ -Ի՞նչ անեմ, ախպե՛ր, մեր իրիցին շատ լեզու հանեցի, մղկտացի, ասում ա՝ փող չունիմ ։

Աղբյուրներ

խմբագրել
  1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։