խոսեցնել (առավ․)(փխբ․)◆ Պատամբանի շնորհքը փաստերի վերլուծումն է, նրանց լեզու տալը, կատարվածի պատշաճորեն արճեքավորումը։ «ՍՀ» ◆ Այն ցավերին լեզու տըվիր / Ու խոսեցրիր ամեն սըրտում։ Հովհաննես Թումանյան◆ Գիշերը սարսափը կը լեցնե պատերը. ու լուսինը այդ ավերակներուն լեզու կու տա կըսեն։ (Ռուբեն Սևակ)◆ -Ու ամեն մեկին՝ ի՛նչ էստի դարսած է, ի՛նչ վրետ հաքիտ՝, ամենին լեզու կուտա ու մեկ-մեկ միտդ կու բերե քու արարմունքըը։
խոսելու՝ արտահայտվելու մղել տեղիք՝ տալ ◆ Հոս հոն պատահող խռովություններ լեզու պիտի տային ընդհանուր դժգոհության։
դիմադարձելու՝ հակաճառելու մղել ◆ -Դրա համար նա Մացակ ապորը չի սիրում ու միշտ նրան լեզու է տալիս: (Նաիրի Զարյան)
