խառնվածք
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [χɑrnˈvɑt͡skʰ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ խառ•ն(ը)•վածք
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- խառնելու եղանակը՝ չափը
- մարդու հոգեկան կերտվածքը, որ արտահայտվում է նրա զգացմունքայնությամբ, եռանդով, գործունեությամբ ◆ Միջին տարիքի մարդ էր նա տաք խառնվածքի տեր։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Խառնվածքի թուլությունը նրա դյուցազնական մեծությունը թունավորեց։ (Մուրացան)
- անձ, որ ունի այդ հոգեկան որոշ հատկանիշների ամբողջությունը ◆ Նրանք երկու հակադիր խառնվածքներ են:
- տեմպերամենտ հասկացության առաջին իմաստը` մարդու հոգեկան կերտվածքի հատկանիշները, որոնք արտահայտում են հուզական, կենսականորեն ակտիվ, շարժուն լինելու պատճառով
- (հրտ․) որևէ գրանկայի կամ երեսի ցրիվ եկած շարվածք
Հոմանիշներ խմբագրել
- խառնուրդ, բաղադրություն
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Լևոն Հախվերդյան, Թատերագիտական բառարան, Երևան, «Հայաստան հրատարակչություն», 1986 — 208 էջ։
- Գ. Պարիս, Պոլիգրաֆիական և հրատարակչական տերմինների ռուս-հայերեն համառոտ բառարան, Երևան, «Հայպետհրատ», 1953 — 136 էջ։
- Մ․Մ․ Ռոզենտալի, Փիլիսոփայական բառարան (Հայաստան), Երևան, 1975 — 468 էջ։