խշիմ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ խ(ը)•շիկ 

խշիկ1

1. Կարին, Պարտիզակ՝ մեծ պատահար, փորձանք, աղետ ◆ Աս ինչ խշիմ էր օր էկավ ժողովրթին գլխուն, ժաժքը սաղ տները քանդեց։ (Ձեռագիր)
2. Կարին՝ կոտորած, եղեռն, նախճիր ◆ Ասիկ անիծե կը ատոր, թե՝ Վարզիու խշիմին ռաստ գաս բիլաքիմ։ (Երվանդ Լալայան)
3. Արաբկիր, Գամիրք, Ամասիա՝ կայծակ ◆ Խշըմի պես էկավ քովես անցավ։ (Նիկողայոս Մամիկոնյան)
4. տեղատարափ անձրև որոտ ու կայծակով, փոթորիկ

խշիկ2

1. Մուշ՝ անվարժ, անփորձ ◆ - Լաո, ձըր պապ վարժունակ էր դուք խշիմ եք, դուք չըք կրնա նեճրվանութին էնի։ (Ձեռագիր)

խշիկ3

1. Գանձակ՝ անթիվ, անհամար բազմություն (մրջյունի, մորեխի)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։