խոզիթ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [χɔˈzitʰ]
վանկեր՝ խո•զիթ
- Բալու, Քղի, Խարբերդ, Պոլիս, Պարտիզակ, Արաբկիր, Սեբաստիա՝ բույս, որ վրա առաջանում են կակուղ` բայց կպչուն ձշերով սերմեր, որոնք զգեստների կամ մորթու վրա կապչելով` դժվարությամբ են պոկվում ◆ Վատ խոզիթնետեր են։ (Հ․Տեր-Հակոբյան) ◆ Փուշ-փուշ խոզիթուկները տվին ձեզի։ (Թլկատինցի)
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։