խուլուհամր

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [χuluˈhɑmɾ]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խու•լու•հա•մ(ը)ր 

Ածական

1. միաժամանակ և՛ խուլ, և՛ համր, լսելու և խոսելու ունակությունից զուրկ (մարդ) ◆ Այդ օտարոտի խուլումունջը վաղուց գրավել էր իմ ուշադրությունը (Րաֆֆի) ◆ Խուլուհամրերը շարժումների լեզվով խոսելու առաջին ունակությունները ստանում են իրենց շրջապատից։ (Դասագիրք)

Հոմանիշներ

1. խուլումունջ (ժղ․), լալ (գվռ․), լալիկ, լալոշ, աչք ու ականջից զուրկ, խուլիկ-մունջիկ

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր
խուլուհամրություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։