Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խ(ը)•րա•տիչ

Ստուգաբանություն

խրատ տվող խրատատու (անձ) ◆ Նա հայհոյում էր Անդոյին ճանապարհից ծնողներին, նրա խրատիչներին։ (Ակսել Բակունց) ◆ Մեկ ուղիղ խրատիչ բարեկամ չունի։ (Ջիվանի)
խրատ պարունակող, խրատ արտահայտող, խրատի բնույթ ունեցող ◆ Կռիվը չեն ուզի, զորական, - խրատիչ եղանակաով ասաց շինականը։ Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Խրատիչ խոսք։

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ указчик (ru) ‎(ukazčik), наставник (ru) ‎(nastavnik), назидательный (ru) ‎(nazidatelʹnyj), поучительный (ru) ‎(poučitelʹnyj), наставительный. (ru) ‎(nastavitelʹnyj.) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։