Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ծառապաշտութիւն

վանկեր՝ ծա•ռա•պաշ•տութ•յուն

Ստուգաբանություն

ծառի պաշտամունք, բնական կրոնի ձևերից մեկը, որ արտահայտվում է ծառերը պաշտամունքի առարկա դարձնելով ◆ Այս կողմերը ծառապաշտությունը և ջրապաշտությունն ընդհանուր է հայոց, քրդաց և եզիտաց մեջ։ (Րաֆֆի) ◆ Սրբանում և պաշտամունք են դառնում և գերազմանի վրա բուսած ծառը, բույսերը։ Այսպիսով ծագում են ծառապաշտությունը, բուսապաշատությունը։ (Լեո)

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։