սարսափել, ահով համակվել ◆ ֊ Սրանցից ի՞նչ զինվոր ․ աչքերի մեջ ուղիղ նայում ես՝ ծնկները դողում են։ «Հայաստանի Հանրապետություն»◆ Գիշերն երազում հալածում էին․․․ Նրանք խառնաձայն հետևում էին․․․ Դողում էին սիրտս ու ծնկներս ահից։ Հովհաննես Թումանյան◆ ֊ Է՛ ձիա [«հորեղբայր»] ջան, վուր միտս է գալի ծընգնիրս ձեր [«դեռ»] էլի դողում է։ ◆ կոչումներն այնքան շատ են, որ դրանից բոլորի ծնկները դող են ընկնում։ «Հայաստանի ֆիզկուլտուրնիկ»◆ Թաքավորի տղեն որ դարվեշին տեհավ, չոքերը դողաց։
հուզվել,հուզումով համակվել ◆ Վուեր ժամանակ միտքըս կ’իյներ, Կը դողար ծըյվիներըս, Կըրայ կիյներ սըրտիկս ի վեր։
