կոծել, լաց ու կոց դնել ◆ Վա՛յ մեզ, վա՛յ մեզ, ֊ ծեծեց նա թույլ ծնկները։ Ստեփան Զորյան◆ Խելագարի պես փետում էր մազերը, ճանկռոտում էր երեսը, կոծում էր ծնկները ինչ֊որ վայրենի ճիչերով։ (Նար-Դոս)◆ Է՛լ գերմանացի, է՛լ ֆրանսիացի, է՛լ անգլիացի՝ Յուրաքանչյուրը խփեց իր ծնկան, Ու բոլորը մեկձեռ ու ոտ ընկան։ Պարույր Սևակ◆ ֊ Եկեղեցին այրեցին․․․ հայրս ան ատեն ձեռքը ծունկերուն զարկավ։ (Տիգրան Չյոկյուրյան)◆ ֊ Մայրիկս ինձի աշեց [«նայեց»] ու զարկեց ծնկներուն։ (Մ․ Սարգսյան)◆ Անա զիզին ձեռքերը ծնկներին է խփում և աղաչում, որ Նեղում չլողանաք։ (Ակսել Բակունց)◆ Սկսեց թակել ծնկներն ու լալ առանց արտասուքների։ (Նար-Դոս)◆ Տղան չը ծեծողը ծնկվին կը ծեծե։ Արամ Ղանալանյան◆ Եղբայրը գլխին է տալիս, ծնկներին է տալիս, լաց է լինում։ ◆ Բայց մի օր տուն գալով, տեսավ Հիվանդ է մի բալիկը, Գլխին տվեց, ծնկին տվեց, Ի՞նչ անի խեղճ մայրիկը։ Հայրապետ Հայրապետյան◆ Հեքիմներըս ափսոսում ին՝ ծնկան տալով վա՜յ ին ասում։ Ս֊Ն ◆ Մըեծ տըղեն մըեռած տեսնում, ծյուներեն վըեր թըկելով ըսկըսում ա լաց ինիլը։ ◆ խեղճ կընեկյի մին ծնկանն ա կուփիս, մին գըլխուն վայ նյաս [«անում»]։ ◆ Ով չի ծեծել իր կնկանը, նա վայ կտա իր ծնկանը։ Արամ Ղանալանյան◆ Խաբար տարեք տեքըրկընկան, Թող ձեռն զարկի վեր յուր ծընկան, Աղջիկ ու լաճ զիրար տեսան։ Վան ◆ Կնիկ օր [«որ»] կիմնա զբանի [ըզբանի] էութեն, չոքեր կը ծեծե, գիլա, կը մաղկըտի։ ◆ Զանքաչը իրա չոքերին խփեց ու ասեց․ ֊ Ամա՜ն, ամա՜ն, փեսա ջա՜ն, էս ինչ զուլում էր՝ էկավ մեր գլխին։
