կալվածագիր
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [kɑlvɑt͡sɑˈɡiɾ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ կալուածագիր
վանկեր՝ կալ•վա•ծա•գիր
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- կալվածքի սեփականությունը հաստատող գրություն, փաստաթուղթ ◆ Տաճկաց կառավարությունը անմշակ հողերը մի որոշյալ գնով ժողովրդի վրա ծախում է կամ ավելի ճիշտ կլիներ ասել, կապալով է տալիս, և յուր կողմից կալվածագիր է տալիս։ (Րաֆֆի)
Հոմանիշներ խմբագրել
- կալվածաթուղթ
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։