կանչատիլ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [kɑnt͡ʃʰɑˈtil]
վանկեր՝ կան•չա•տիլ
- Պոլիս՝ կանչել
- Արարատյան, Թբիլիսի, Նոր Նախիջևան՝ հրավիրել ◆ Հենց Հենց պիտի կանչեք, որ գա՞մ։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Էլ ո՞ւմ կանչինք: Քիզ էլ կու կանչին նշնտեքումը։ (Գարեգին Սևունց)
- Բալու՝ երգել, խաղ ասել ◆ Խաղու տաղ կը կանչեն: (Գարեգին Սրվանձտյան) Խաղ մը կանչե: (Հրաչյա Աճառյան)
- անվանել, անունը տալ ◆ Անունը Շուրա էդի, էտենց էլ կանչում էին դիփունը։ (Գարեգին Սևունց)
- Թբիլիսի՝ խնդրել, աղերսել ◆ Աստըծու սերն կանչողի պես դեռնեմետ ջուղաբ մի՛ անի։ Ս_Ն
- Սեբաստիա՝ անիծել, նզովել
Արտահայտություններ խմբագրել
- Կանչին, կանչեցին, կանաչ արտերը չորուցուցին, Անքան անիծեցին, որ զավակը մեռցրին
- Ախ կանչել, Ախ քաշել, հառաչել ◆ Մեջլումն չոլերումն մնաց՝ Լեյլու համա ախ կանչելով: Ս_Ն
- Շեր կանչել, Երգել
Աղբյուրներ խմբագրել
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։