կարկտուք

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ կար•կ(ը)•տուք 

1. Պոլիս, Արաբկիր, Սեբաստիա, Կարին՝ կարկատելու գործողությունը, կարել, կարկատել ◆ Իսկուհի տուտուն, որ կարկտուք ըներ, ոտքի ելավ։ (Խաթաբալա)

Արտահայտություններ

1. կարկտուք ընել՝ ելնել
   1. սկսել կարկատան անել ◆ Նորեն կարկտուքի ելանք։ (Հրաչյա Աճառյան)
   2. կարկատել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։