կիք
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [kikʰ]
վանկեր՝ կիք
- Վան, Ուրմիա, Մոկս՝ ամուր, պինդ, ձիգ ◆ Դավիթը զԽանդութ խանըմ կիքըմ գրկեց։ Ած ◆ Չվանը կիք քաշիր։ Սահակ Ամատունի ◆ Ձեռ էթըլ զլաճ կիք պռնից։ Ահ
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։