Հայերեն
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ կոնք
- մարդու և կենդանիների կմախքի ոսկրային գոտի, որը հենվում է ստորին (կենդանիների՝ ետին) վերջավորությունների վրա և ողնաշարին իբրև հենարան է ծառայում (կզմխս․)
- գավակ, հետև (խսկց․)
- (երկրբ․) հորաններ ու հետախուզահորեր անցկացնելիս ապարը դուրս հանելու ու բարձրացնելու աման
- կոնքագոտի, գավակ
Փոխառություն՝ հունարեն κόγχη:
Գոյական
- լայն և ոչ խոր տաշտ
- տե՛ս տաշտ
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հողմիկ Սարգսյան, Ռուզաննա Սարգսյան, Երկրաբանական տերմինների եռալեզու հանրագիտական բառարան, Երևան, «Զանգակ», 2014 — 672 էջ։
