Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ կու•ա•նոց 

  1. Արարատյան, Կարին՝ գոմում պատրաստած երկար փոս, որի մեջ հավաքվում է անասունների աղբը՝ կուն ◆ Կուանոցը լցվեր էր, տարան թափեցին, պասման փռեցին։ (Ձեռագիր) ◆ Կուանոցը լիքը կու էր։ Սահակ Ամատունի

Արտահայտություններ

խմբագրել

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։