Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ կուսակցութիւն

վանկեր՝ կու•սակ•ցութ•յուն

Ստուգաբանություն

որևէ դասակարգի կազմակերպվածության բարձրագույն ձևը հանդիսացող և նրա առավել ակտիվ մասը ներկայացնող քաղաքական կազմակերպություն, որը պաշտպանում է իր դասակարգի շահերը և ղեկավարում թշնամական դասակարգերի դեմ մղվող պայքարը
ընդհանուր շահերով՝ հայացքներով և այլնով միավորված մարդկանց խումբ, կուսակիցների խումբ (հվքկն․) (հնց․)
կուսակից լինելը (հնց․)

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ партия (ru) ‎(partija) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։