կուրկուփ

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [kuɾˈkupʰ]

վանկեր՝ կուր•կուփ 

1. պապանձված, լուռ, անխոս

Արտահայտություններ

1. Կուրկուփ գալ
   1. պապանձվել, լռել ◆ Լոխ սուս ըն անըմ, կուրկուփ կյամ։ (Հայ ժողովդրական հանելուկներ)
      1. Ղարաբաղ՝ ախորժակը փակվել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։