կուփի-կուփի

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [kupʰi kuˈpʰi]

վանկեր՝ կու•փի-կու•փի 

1. Արարատյան՝ արագ, շտապ, միանգամից
2. հավաք, ամփոփ

Արտահայտություններ

1. Կուփի-կուփի անել
   1. շարժել, ցնցել ◆ Քնած էր, կուփի-կուփի արի, վեր կացրի։ ◆ Աճ
      1. հրել, հրմշտակել ◆ Կինը մարթունբ կուփի-կուփի անելով տանան տուս ու քցըմ։ Հժհք

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։