կսկծու
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [kskt͡su]
վանկեր՝ կ(ը)ս•կ(ը)•ծու
- Թբիլիսի, Կարին, Վան, Մուշ, Սասուն՝ սրտի ցավից, կսկծից ◆ Երբ Դավիթ սպանվեց.. Խանդութ կսկծու էլավ բերդի գլուխ, փերթկեց իր մազերն ու իրեն էնտեղից ցած սարեց։ Խաչիկ Դաշտենց
Արտահայտություններ խմբագրել
- կսկծու փառք աստծու, ասվում է, երբ մեկը կսկիծը կամ դժգոհությունը թաքցնելով` արտաքուստ գոհունակություն է ցույց տալիս։ ◆ -Քեզ հարսանիք չկանչեցին ն։ -Որ կանչեին էլ` չէին գնալ։ -Կսկծու փառք աստծու։ Սահակ Ամատունի
Աղբյուրներ խմբագրել
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։