Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ հա•բ(ը)ր•բան

Ստուգաբանություն

ժողովրդական երգերի մեջ՝ դիմացինին դիմելու արտահայտություն
բացականչություն որով պարերգն սկսողը հրավիրում է դիմացինին, իրեն պատասխան տալու, պատասխանն է, ջանեջան
այդ պարերգով կատարվող պար ◆ Ուստան կրակված ոտքը զարկում էր տափին և սկսում էր մեկը մյուսից հետո նոր-նոր պարեր՝ «հաբրբան», «խնկի ծառ», «վերվերին»։ (Ավետիք Իսահակյան)

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։