Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ համադասութիւն

վանկեր՝ հա•մա•դա•սու•թյուն

Ստուգաբանություն

համադաս լինելը
(քրկն․) երկու կամ ավելի համազոր՝ ինքնուրույն նախադասությունների կամ նախադասության անդամների կապակցություն
(սպորտ․) համակցություն, կոմբինացիա
խոսքի բաղադրիչների (պարզ նախադասության անդամների, բարդ նախադասության մասերի և այլն) շարահյուսական այնպիսի կապակցությունը, երբ նանք իրար նատմամբ քերականորեն համազոր, հավասարարժեք, համադաս են

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։