բարձրանալ, հասակ առնել ◆ Ու իմ մանկությունս կ՛աճեր ու հասակ կը նետեր՝ հորս բաճկոնակի կոճակներեն վեր։ Աշոտ Հովհաննիսյան◆ Հասակ էր քաշել, դարել ամրապինդ ուսերով հաղթանդամ երիտասարդ։ Ստեփան Զորյան◆ Գեղեցիկէր նա ուսլացի, ինչպես մետաղ ցարասին, որ հասակ էր քաշել առվակի ափին։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ Բոլոր արտերը ցանված, հասակ նետած ուպահպանված։ Աշոտ Հովհաննիսյան◆ Ամեն տաղավարի համարըզույն (նշանածը) կը կարծեր տեսներ կտոր մը ավելի պոյ նետած: Հակոբ Օշական◆ Երբ էլ էդպես բոյ քաշեցիր վառ դրախտի նոճու նման։ Դերենիկ Դեմիրճյան◆ Աճումի աղմուկն էր այդ. ցորյանները՝ դեպի հունձկի լուսնկան հասակ կը քաշեին: Համ
մեծանալ, հասակ առնել ◆ Եկել են նաև կինն ու երեխաններ...: մեծացել են, հասակ նետել: Վահագն Դավթյան◆ Գերության մեջ ծնած ենք, հուսալքությամ մեջ հասակ նետելու համար։ Վազգեն Շուշանյան◆ -Էս հասակս քաշեր, նո՞ր պիտի սուտ խոսիմ։ (Ակսել Բակունց)
հասունանալ ◆ Երբ վերջին անգամ գնացի տուն, քույրս արտասավոր կերպով հասակ նետած էր։ Հայտնապես արբունքի մեջ էր ։ Վշ ◆ Մարուշ օրե օր հասակ կը ձըգեր, կուրցքը կը լայներ; երեսը վարդի կարմրություն կ՛առներ։ Համ ◆ Վերջնական ու կարևոր բանել ընելու անսովոր ցանկություն ունիմ, որ հետզհետե հասակ կը նետե հոգիս մեջ։ Վազգեն Շուշանյան
