հավկիր

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [hɑvˈkiɾ]

վանկեր՝ հավ•կիր 

1. Վան՝ աչքերի լույսը տկարանալու հիվանդություն, երբ երեկոյան, արևը մայր մտնելուց հետո չեն տեսնում ◆ Հավկուրի նման խավարի մեջ չենք խարխափի։ (Րաֆֆի)
2. այդ հիվանդությամբ տառապող անձ
3. (կրոն․) զատիկից մինչև համբարձում՝ նախատոնական երեկոները, երբ կանայք չեն աշխատում, աչքի լույսի հետ կապված որևէ գործ չեն անում (հյուսել, մանել և այլն) ◆ Ժամից հետո, որ հավկիր կլնեին, աչքերը բան չէր տեսնիլ իրիկնապահից բռնած։ (Պերճ Պռոշյան)

Արտահայտություններ

1. Հավկիր ընկնել, Հավկիր հիվանդությամբ հիվանդանալ
2. Հավկիրը լուռ տալ,
   1. Հավկիր հիվանդություն անցկացնել, հավկկիրից ազատվել,
   2. Համբարձման տոնի օրը հավկիր հիվանդությունից ազատվելու ծիսակատարություն, որի ժամանակ տեփուրը ձեռքերի մեջ լուռ են տալիս և ամեն մի լուռ տալուն «սկլա» բառով երկտող ասում՝ ի նշան այն բանի, որ հավկիրը անց են կացրել ◆ Սկլա, սկլա պատին տուր, հավկիրը լուռ տուր։ (Պերճ Պռոշյան)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։