Հայերեն
Դասական ուղղագրութեամբ՝ յատուկ
վանկեր՝ հա•տուկ
Ածական
- մյուսներից տարբեր, մեկի կամ մի բանի առանձնահատկություն կազմող, յուրօրինակ, ◆ լեռնային օդը հատուկ երանգ էր տվել նրա դեմքին
- մեկին կամ մի բանին բնորոշ՝ սեփական յուրահատուկ ◆ լսարանում նա դասախուսին հատուկ կեցվացք էր ընդունում որ ընդգծումէր նրա՝ իսկականդասածոս երևալու ձկտումը
- առանձնակի, կարոևոր, առանձին նշանակում՝ կարևորություն ունեցող ◆ այդ բանին նա հատուկ ուշադրություն է նվիրում
- առանձին, մասնավորապես մի բանի կամ մեկի համար, ոչ ընդհանուր ◆ հատուկ մատակարարում
- առանձնահատուկ, բացառիկ ◆ Թումանյանի լեզվի հատուկ պարզությունը ոչ ոք չունի։
- յուրօրինակ, առանձնացում, յուրահատուկ, ներհատուկ, մասնահատուկ, ինքնահատուկ, ուրույն
- ատանձնակի, առանձին, կարևոր
- առանձնի, մասնակի
- տե՛ս բացառիկ
- տե՛ս հատկապես
- հատուկ անուն (լեզվբ․) - միևնույն տեսակի առարկաներից յուրաքանչուրին տրվող անուն
| Թարգմանություններ
|
|
- անգլերեն՝ special, specific, particular, appropriate, incidental, intrinsic
- գերմաներեն՝
- դանիերեն՝
- թուրքերեն՝
- իսպաներեն՝
- իտալերեն՝
- հոլանդերեն՝
- հունարեն՝
- շվեդերեն՝
- պորտուգալերեն՝
- ռուսերեն՝ свойственный (ru) (svojstvennyj), присущий (ru) (prisuščij), особенный (ru) (osobennyj), особий (ru) (osobij), специальный (ru) (specialʹnyj), особенно (ru) (osobenno), особо (ru) (osobo), специально (ru) (specialʹno)
- վրացերեն՝
- ֆրանսերեն՝
|
Մակբայ
- (խսկց․) հատկապես
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
