հլուն

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ հ(ը)•լուն 

հլուն 1

1. Կարին՝ ուլունք ◆ Մարդու շինած հլուն չէ, Ծովե էլած մարջան չէ, Անգին քարից շատ թանկ է, թե որ գիտես՝ էն ի՞նչն է։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)
2. Կարին, Ախալցխա՝ ոլոռնի մեծությամբ կաթիլ
3. Մուշ՝ ապակու գույնզգույն մանր կտորներ, որ իբրև զարդարանք պարանոցից կապում են աղջիկները
4. փոքրիկ՝ կլոր գնդակ

հլուն 2

1. Սասուն՝ երկաթի կտոր, որի վրա ամրանում է ջրաղացի ցցի ստորին ծայրը

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։