Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ հ(ը)•նուկ 

  1. Արարատյան, Մուշ, Սասուն, Խարբերդ՝ հնացած բույս կամ բույսի հնացած մաս
  2. չորացած, հնացած ◆ Կուտրակի հնուկների սղոցով կտրեց, որ իվ ատն։ Սահակ Ամատունի ◆ Հնուկ դեմք։

Արտահայտություններ

խմբագրել

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։