մեկի անմխիթար, արհամարհելի վիճակը մատնացույց անող արտահայը ◆ Աչքն ուրիշի դռան՝ հողը մարդու գլխին: Արամ Ղանալանյան◆ - Հողը էն տղամարդու գլխին, որ կնկա անուն կտա։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ - Հողը գլխուս, օճախս [օջախս] մարեցավ։ Աշոտ Հովհաննիսյան◆ - Վո՜ւյ հողը գլխիս կենա, Թազագյուլ ջան, մարդուս փորձանք ա պատահել։ (Նար-Դոս)
խղճալու արտահայտություն է ◆ Վալլա՜հ [«Աստվա՛ծ վկա»], հայեր, մեզ հենց պատանն է մնացել, շապիկ ու արխալուղ շատ տվինք։ Սև՜ը մեզ տանի, հո՜ղ մեր գլխին: Աշոտ Հովհաննիսյան◆ - Դե՛, ի՞նչ իմանամ, հողն իմ գլխին, ջուրը տանի ինձ, ականջներս՝ ծանր, աչքերս՝ անլույս։ ն ◆ - Հողը Աստղիկի գլխին գա, որ եկել է։ («ԳԹ») ◆ - Ֆողն ու մոխիրը կենա գլխիս, բալա ջան, մի բան էլա ունիմ աչ։◆ - Հողը գլխիս, ցեխն արևիս էի մտիկ տալիս, ղորթ [«ճիշտ»] է, աչքերս բաց էին, բայց միջին լույս մնացե՞լ էր։ (Պերճ Պռոշյան)
անիծական արտահայտություն է ◆ «Հո՛ղը գլխին: Լույս չտեսնի՝ պաղի, մեռնի»։ Կոստան Զարյան
հանդիմանական-նախատ. արտահայտություն է ◆ - Այ հողը ձեր գլխին, սևավոր-սգվորներ. թողեք էս նամակը կարդա վերջացնի։ («ԳԹ») {{օրն- Տո, ռես, հողեր քո գլխին, ռես...: Ես կարծում էի, թե դու խելոք մարդ ես։|ԽԴ|}} ◆ - Հո՛ղն իմ գլխին, ցե՛խին իմ արևին, ես ի՞նչ կանեմ, որ մտքիս (կասկած) ուղիղ դուս գա. մենք աշխարհքումը թուք կըլնենք։ (Պերճ Պռոշյան)◆ - Հե՛յ մարթ, խողեր տամ վեր գյլխուտ... տյու վո՞վ ես, որ ես քյե ասեմ իմ դյարդ։◆ - Ա՛ հողագլուխ...դու եկել ես էստեղ ուրիշի ապրանքին ես պահում, քո կովն ու եզը «խումբերը» մորթեցին։ Մաթևոս Դարբինյան
արհամարական արտահայտություն է ◆ - Առա՞վ վրեժը, տերտեր...: - Հողը գլխին, ցեղն արևին առավ։ (Պերճ Պռոշյան)◆ - Սմբատաթանց դարդը քեզ են տվե՞լ, հողս նրանց օձ խուզող ու ասեղ մաշկող գլխին կենա: Մաթևոս Դարբինյան
