հրավիրակ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [hɾɑviˈɾɑk]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ հրաւիրակ
վանկեր՝ հ(ը)•րա•վի•րակ
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳոյական
- նա, որ տանտիրոջ կողմից գնում է հրավիրելու, կոչնական (2), խնդրանք
- նա, որ հրավիրում է՝ կանչում է մի տեղ
- եղանակի տեսակ, որ նվագում են հյուրեր հրավիրելիս
Ածական
- հրավիրելուն հատուկ, հրավիրական
Հոմանիշներ
խմբագրել- կոչնական, խնդրակ, հրավիրատուն, օրոն (հնց․), (գվռ․)՝ կանչող, ձայնող
- տե՛ս հրավիրական
Արտահայտություններ
խմբագրելԲաղադրյալ բառեր | |
Թարգմանություններ
խմբագրելԹարգմանություն
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։