հրձիգ
Հայերեն
վանկեր՝ հր.ձիգ
Ածական
- խռովհարկու
- կրակ թափող, շանթառաք, կայծակնաբեր
- կրակ տվող, հրդեհող, հրդեհ գցող
- բորբոքող, հրահրիչ, որևէ բան հարուցող, որևէ բանի դրդող ◆ պատերազմի հրձիգ
- հրդեհաձիգ, շանթառաբ, հրաձիգ, հրդեհարկու (հզվդ․)
- մարտահույզ (պատերազմի) (հզվդ․)
Հոմանիշներ
խմբագրել- խռովարկու
- հրդեհաձիգ, շանթառաք, հրաձիգ, հրդեհարկու (հզվդ․)
- մարտաքտւյզ (պատերազմի) (հզվդ․) :
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։