ճիվճիվ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ճիվ•ճիվ 

ճիվճիվ 1

1. Պոլիս, Կարին՝ թռչունի ձայն, ճլվլոց, ծլվլոց ◆ Թռչունը ճիվճիվ կընե։ (Հրաչյա Աճառյան)
2. Պոլիս, Կարին, Խարբերդ, Նոր Նախիջևան՝ մանկական խաղի մի տեսակ, որ կատարվում է միմյանց ձեռքի երեսի միսը երկու մատով բռնելով և «ճիվ-ճիվ» երգ երգելու միջոցով ◆ Ճիվճիվ ճիվոնա, հարսին տարան Պատոնա, ես Պատոնի տղան եմ, թագավորի փեսան եմ, թը՜ռ, մամանին երդիկը։ Ժող երգ

ճիվճիվ 2

1. Խարբերդ, Բալու՝ գուլպայի վրա կատարված նախշազարդ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։