Հայերեն
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ մե•նա•խո•սու•թյուն
Գոյական
- թատերական երկի, ինչպես և այլ կարգի գրական ստեղծագործություննների մեջ` գործող անձի քիչ թե շատ ծավալուն խոսք` ուղղված իրեն` գործող անձերի որոշ խմբի կամ հանդիսականներին
- ինքն իր հետ խոսելը
- լսողներին ուղղված ընդարձակ երկարաձիգ խոսք
- առանձնախոսական, ինքնախոսական (մենախոսին` մենախոսության հատուկ, մենախոսություն հանդիսացող), մոնոլոգ
|
Եզակի թիվ
|
| Ուղղ. |
մենախոսություն(ը)
|
| Սեռ. |
մենախոսության
|
| Տր. |
մենախոսության(ը)
|
| Հայց. |
մենախոսության(ը)
|
| Բաց. |
մենախոսությունից
|
| Գործ. |
մենախոսությունով
|
| Ներգ. |
մենախոսությունում
|
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Ջրբաշյան Է․Մ․, Մախչանյան Հ․Մ․, Գրականագիտական բառարան (2-րդ լրաց․ և վերամշ․ հրատ․) (Լույս), Երևան, 1980 — 352 էջ։
- Լ․ Տիմոֆեև, Ն․ Վենգրով, Գրականագիտական տերմինների համառոտ բառարան (Հայպետուսմանհրատ), Երևան, 1957 — 247 էջ։
