մենաստան
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [mɛnɑsˈtɑn]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ մե•նա•ստան
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- միայնակյացների բնակության տեղ, Մարդկանց բնակությունից առանձնացած վանք, որտեղ ապրում են կրոնավորները, անապատ։
- մենության վայր, մենավայր։
- (փխբ․) Այնպիսի տեղ, որտեղ շատ քիչ մարդիկ կան և մարդ իրեն մենակ է զգում։
- հնադավան փոքր վանք խուլ տեղում, ուր հավատացյալները վարում են մենակյաց կյանք, գործնականում իրագործելով «աշխարհից հրաժարումը»
Հոմանիշներ խմբագրել
- անապատ, աբեղայարան, աբեղանոց, աբբայարան (կաթոլիկական), միավանք (մարդկանց բնակությունից առանձնացած վանք)։
- կուսանոց (Կույսերի)
- տե՛ս Մենավայր
Արտահայտություններ խմբագրել
| Ի արտաքին հոլովում | ||
| Եզակի թիվ | Հոգնակի թիվ | |
| Ուղղ. | մենաստան(ը) | մենաստաններ(ը) |
| Սեռ. | մենաստանի | մենաստանների |
| Տր. | մենաստանի(ն) | մենաստանների(ն) |
| Հայց. | մենաստան(ը) | մենաստաններ(ը) |
| Բաց. | մենաստանից | մենաստաններից |
| Գործ. | մենաստանով | մենաստաններով |
| Ներգ. | մենաստանում | մենաստաններում |
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։