միայնակություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [mjɑjnɑkutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ միայնակութիւն
վանկեր՝ միայ•նա•կութ•յուն
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳոյական
- միայնակ լինելը
- (սոցաշխ․) սոցիալ-հոգեբանական վիճակ, որը բնորոշվում է անհատի սոցիալական սահմանափակ շփումներով կամ դրանց բացակայությամբ, վարքագծի օտարված լինելով և հուզական չներգրավվածությամբ, նաև՝ սոցիալական հիվանդություն, որ բնորոշվում է նման վիճակ ունեցող անհատների զանգվածային առկայությամբ
Հոմանիշներ
խմբագրել- միայնություն, մենակություն, մենություն, մենավորություն, առանձնություն, մեկուսություն
Արտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Աշոտ Եսայան, Սոցիալական ոլորտի բառարան («Հույսի կամուրջ» ՀԿ), Երևան, 2005 — 344 էջ։