Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ միայնակութիւն

վանկեր՝ միայ•նա•կութ•յուն 

Ստուգաբանություն խմբագրել

Գոյական

  1. միայնակ լինելը
  2. (սոցաշխ․) սոցիալ-հոգեբանական վիճակ, որը բնորոշվում է անհատի սոցիալական սահմանափակ շփումներով կամ դրանց բացակայությամբ, վարքագծի օտարված լինելով և հուզական չներգրավվածությամբ, նաև՝ սոցիալական հիվանդություն, որ բնորոշվում է նման վիճակ ունեցող անհատների զանգվածային առկայությամբ

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. միայնություն, մենակություն, մենություն, մենավորություն, առանձնություն, մեկուսություն

Արտահայտություններ խմբագրել

Աղբյուրներ խմբագրել

  • Աշոտ Եսայան, Սոցիալական ոլորտի բառարան («Հույսի կամուրջ» ՀԿ), Երևան, 2005 — 344 էջ։