յավրու

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ յավ•րու 

Պոլիս, Արաբկիր, Հաճն, Վան՝

1. զավակ ◆ Ձորերուն բերանի քարը ըլլայի, Քեզ պես յավրուին մարիկ չըլլայի։ (Հ․Տեր-Հակոբյան) ◆ Վարդին հոտն անուշ է, տալիկը փուշ է, Ամմեն մորկան յավրուն իրեն անուշ է։ (Մեսրոպ Թաղիադյան) ◆ Իրիկուն կ'ըլլա, տան շեմին վրա կու նստիմ, Իմ յավրուս տի գա ըսելով՝ ճամբան կու նայիմ։ Փոլատ
2. ձագուկ, սիրելի, քաղցրիկ զավակ ◆ Սալընճախ իմ ձգեր սալորին ծառը, Չին իգար հարցուներ յավրուիս հալը։ Գուրգեն Մահարի
3. ձագ, ճուտ ◆ Ամեն պանին յավրուն կը սիրվի, մինակ օձինը չի սիրվիր։ Ահ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։