նախրագնա

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ նախ•րա•գ(ը)•նա 

Սուրմալու՝

1. տեղ, ուր հավաքում են գյուղի նախիրը՝ արոտ տանելու համար ◆ Նախիրգընեն ուռի ծառ, խընծոր թալեմ արի տար։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
2. գյուղի արոտատեղի ամենահեռավոր և վերջին սահմանը մինչև ուր նախիրը կարող է գնալ ◆ Մեր գյուղի նախրագնան այս սարի գլուխն է, այս կողմը չենք կարող անցնել։ (Ստեփանոս Մալխասյանց) ◆ Նախըրգընեն վար կ'էնենք, քոռ անծեղուն քար կ'ենենք։ Խաչիկ Դաշտենց
3. (արհմրհ․) ընդհանրապես տեղ՝ տուն, որ ով ասես մտնում ելնում է, ուր շատ են ելումուտ անում ◆ Ի՞նչ ես տունդ դարձրել նախրագնա: (Ստեփանոս Մալխասյանց)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։