նամաղուլ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ նա•մա•ղուլ 

Արարատյան, Թբիլիսի՝

1. վատ, անխոհեմ ◆ -Աղա՛, քու աղջիկ կատղավ, ... էն նամաղուլ խոսք ու քուֆր չըմնաց, օր քըզի չըսեց։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
2. անմիտ, հիմար
3. անմտություն, հիմարություն ◆ Խոսքերը հետ է առել և խոստացել, որ մյուս անգամ այդպիսի նամաղուլ չի անի։ Հովհաննես Թումանյան

Արտահայտություններ

1. նամաղուլ անիլ
   1. սուտ ասել, ճշմարտությունը թաքցնել
   2. սխալվել, անխոհեմություն անել ◆ Բեհեսաբ նամաղուլ իս անում: (Գարեգին Սևունց)
   3. հաստատապես որոշել ◆ Էս բանը տեսնելուց հետո, նա նամաղուլ էր արել հետ մտիկ չանի։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։