նարին
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ նա•րին
Արարատյան, Ղարաբաղ, Գանձակ, Հավարիկ, Համշեն, Վան՝
- շատ մանր, բարակ, շարմաղ ◆ Պոպոքի պճեղը շատ նարին ծեծում ա։ (Տիգրան Նավասարդյան)
- Ղարաբաղ, Բորչալու, Սեբաստիա, Կարին, Մուշ, Բաղեշ՝ բարձրահասակ ու նրբակազմ ◆ Նարին, նարին տղա, Քանքյուլդ նարին, տղա։ Ահ
- Վան՝ աչքերի քնատ նայվածքը
- Համշեն՝ նուրբ, քնքուշ
Արտահայտություններ
խմբագրել- նարին-մարին - նուրբ ու քնքուշ ◆ Մեր Ղարսի հաշկերտներն ալ շատ ... նարին-մարին վենծըցիրին։ ԽԱթ
Աղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։