Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ն(ը)ղ•ժո•րուկ 

Վան՝

  1. աղոտացած, լույսը թուլացած, խավարելու մոտ ◆ Աստղիկ թակավոր աստղունքից խասկցավ, թե ուր խեր՝ Մելքոն շատ նեղութնի մեջ ի, չյունքի տեսավ, որ ինոր աստղ էն օր նժղորուկ էր։ Ահ
  2. նիհար, վտիտ

Արտահայտություններ

խմբագրել

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։