Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ շա•գիրդ

Ղարաբաղ՝ վարպետի մոտ արհեստ սովորող, աշկերտ ◆ Ինիս ա, չինիս, մին դուլգյար մարթ ա ինիս։ Տրան քշտեն շադյերդ ա ինիս մին խոխա։ Հժհք ◆ Վիրբիվերի կընգան տղան հօխտը տարավ շագիրդ ի մըտա։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Մազնըմ էն ղտա փլանի պահանջ կա, վար տարին տասներկու ամիս վար քիեր-ցերեկ օխտը շագիա, օխտը քարգար կարիք՝ էլի կարալ կարիք՝ էլի կարալ չըք չթըցնիլ։ (Խաթաբալա) ◆ Մին ժամանակ էս մարդս էլ մարդս էլ ասել է թե. «Տղաս տանեմ շակերտ տամ»։ Հժհք

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։