շամչրաղ

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [ʃɑmt͡ʃʰˈɾɑʁ]

վանկեր՝ շամ•չ(ը)•րաղ 

1. Կարին՝ Ղարաբաղ՝ մոմե ճրագ, մոմե կանթեղ, մոմ, կանթեղ ◆ Ինչ տեսնի, մե փետուրմ տղեն դրր է հ՛առաջը, շամչրաղի պես լուս կուտա։ Հժհք
2. հեքիաթներում՝ առասպելական կենդանի, որի մորթին շատ պայծառ լույս է արձակում ◆ Կտենա, որ ջանավարը շամչրաղն ինքն ա. կքերթի ... փոստը կոլորի, կդնի ղոլթուղը։ Հժհք ◆ Թաքավորը իրիկունը էս փոստը հանեց դրեց իրա բալկոնը. Էս քաղաքը ընենց լիս էլավ. մոմոնց որ ցերեկը։ (Երվանդ Լալայան)
3. պայծառ լուսավորված, մոմե ճրագով՝ մոմերով վառ լուսավորված ◆ Տեսավ, որ շահարի չորս բոլորը շամ չրաղ ա։ Ահ
4. Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Կարին՝ պայծառ փայլ ունեցող թանկագին քար, հակինթ, գոհար ◆ Էն չամչարաղը վուր քու ճակատին չըլի, րաս դուն ինչացու իս։ (Գրիգոր Տեր-Ալեքսանդրյան) ◆ Դու մըսի, էդ հուլունք շամչրաղ է էղի, գիշերներ լուս կիտա։ Հժհք
5. Կարին՝ շատ ընտիր և պայծառ լույս արձակող ◆ Պառավն ըսավ. - Օխտը սարի ետև քառասուն դևերի նեջ շամչրաղ փետմ կա, թե օր բերիր էն էլ պալատիդ մեջը դրիր, զօր ու գիշեր լուս կուտա, էլ ճրագ լուսի կարոտ չի էղնի։ Հժհք

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։