Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ շ(ը)ն•կոց

Եվդոկիա, Սեբաստիա, Կարին, Խարբերդ, Դերսիմ, Վան՝ քամու մեղմ ձայն, շնկշնկալու ձայն
սոսափյուն ◆ Երբ Դավիթ կու հարցներ Աստուծո, թե ե՞րբ ելնե թշնամվոյն դեմ ... կազդվեր վեր իրեն՝ թե երբ Տանձյանց կամ Լալոնից անտառին շշնկոցը լսե։ Ալիշան
իրերի իրար խփվելու ձայն ◆ Մի նոր ներդաշնակություն ալ ... շիշերու շընկշընկոցին կը հորինվեր։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
թույլ ու նուրբ հովի (քամու) զգացողության՝ շփում ◆ Զեփյուռի շնկոց, շամբերի շրշյուն, ջրերի ճողփյուն... «Գրական թերթ»

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։