շրջվածք

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [ʃɾd͡ʒvɑt͡skʰ]

վանկեր՝ շ(ը)րջ•վածք 

1. Խարբերդ՝ շուռ տալը, շրջելը
2. (նորբ․) (փխբ․) առարկայի հեռապատկերային դիրք, ռակուրս ◆ Ամառային գիշերվա հովվերգական պատկերը քնարական պահի ինչ-որ մի խորքային շրջվածքով հանկարծ ընդարձակում է իր սահմանները։

Արտահայտություններ

1. շրջվածք էնել
   1. կրկին վարել, նորից հերկրել, կրկվար անել
   2. կալի կամնած ձանծելը՝ ցողունները վրա տալ, տակինը երես հանել
   3. զագեստը շուռ տալ տակի երեսը շիտակ կողմը դարձնել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։