Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ող•ջում

Թբիլիսի՝ (եկեղ․) պատարագի արարողության մեջ այն մասը, երբ սարկավագը քարոզում է «Ողջույն տուք միմյանց» և ժամավորները իրար ողջույն են տալիս՝ գլուխ գլխի մոտեցնելով (համբուրվելու ձևով)
եկեղեցական արարողություն, որի ժամանակ եկեղեցում սուրբ խաչը և ավետարանը համբուրելուց հետո իրար ողջույն տալու՝ համբուրվել ձևով գլուխ գլխի են մոտեցնում, որից հետո դառնում են հոգևոր հարազատ (քույր կամ եղբայր) ◆ Էն խաչի ու ավետարանի տակի տված ողջումը ինձ ի՞նչ կանի, որ ես քեզ մտքիցս քցեմ, չեմ մոռացել քեզ, քու ջանին մատաղ։ (Պերճ Պռոշյան)
Ղարաբաղ, Զանգեզուր՝ ողջ առողջ, անվնաս ◆ Դուք էլ ողջում տուն եք եկել, էս մի ուլն էլ ձեզ մատաղ։ (Ակսել Բակունց)
Թբիլիսի՝ հոգևոր, հարազատ

Աղբյուրներ խմբագրել

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։