ուղղախոսություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [uʁːɑχɔsutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ ուղղախօսութիւն
վանկեր՝ ուղ•ղա•խոս•ու•թյուն
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- տվյալ լեզվի լեզվական միավորներն ու նրանց կապակցությունները ճիշտ արտասանելու կանոնների ամբողջությունը
- ուղղախոս լինելը, ուղղախոսի հատկությունը
- ուղիղ խոսելը՝ արտասանելը
Հոմանիշներ խմբագրել
- ուղղաբանություն, ճշտաբանություն, ճշտախոսություն, ճշգրտաբանություն, ճշգրտախոսություն, ուղղաձայնություն
- ճշմարտախոսություն, շիտակախոսություն, ճշտախոսություն, ճշմարտաբանություն, շիտակաբանություն, արդարախոսություն, արդարաբանություն
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։