Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ուղղափառութիւն

վանկեր՝ ուղ•ղա•փա•ռու•թյուն

Ստուգաբանություն

ուղղափառ լինելը, ուղղափառ բնույթ
ուղղափառ դավանանք
(փխբ․) անշեղ հետևողություն, որևէ ուսմունք՝ գաղափարախոսություն՝ ուղղություն և այլնի անշեղորեն պահպանելը
(կրոն․) քրիստոնեության երեք հիմնական ուղղություններից մեկը, ձևավորված արևմտյան (կաթոլիկ) և արևելյան եկեղեցիների նրա բաժանումից (1054 թվական) հետո

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Յու․ Ա․ Բախնիկին, Մ․ Ս․ Բելենկի, Ա․ Վ․ Բելով և ուրիշ․։ Մ․ Պ․ Նովիկովի խմբ․, Աթեիստի գրպանի բառարան («Հայաստան» հրատարակչություն), Երևան, 1983 — 308 էջ։